|
Gurur verici bir gun...
30 Ekim 2010 (Gün 110) 11.2989S,46.2064E
Bugün fırkateynimiz TCG GAZİANTEP ile buluşma planlanmıştı. Bu sularda problem yaratan Somali korsanlarına karşı derlenmiş uluslararası deniz gücünün (CTF) şu anki komutanı Tümamiral Sinan Ertuğrul da birlikte gelmekteydi. Benim son on gündür giderek artan, hatta iki katına çıkan tempomu gözönüne alarak buluşmamız bir hafta önceye kaydırılmıştı. Amiralimiz bana özel email mesajlar yazıp, civardaki korsanlık vakalarından ve alınan güvenlik tedbirlerinden haberdar ediyordu. Elimizdeki birkaç seçeneği değerlendirmiş, ekibime de danıştıktan sonra benim sorunlu alanlardan sakınıp nisbeten emniyetle varabileceğim yeni bir hedefte karar kılınmıştı.
Şimdi ben o hedefe doğru ilerlerken CTF komutanı amiralimiz, bu geçişi onurlandırmak ve bu mutlu anı hepimize yaşatmak için bana doğru intikal halindeydi. Annemin memleketinin adı fırkateyne verilmişti. Annem Suriye sınırındaki Kilis'te doğmuş, GAZİANTEP'te büyümüş, babam annemle orada tanışmıştı. çoğu akrabalar hala o civarda yaşamaktaydılar. Bu gerçekten özel bir gün olacağa benziyordu.
Amiralimize sabahtan başlayarak iki saat arayla mevki bilgilerimi, hızımı ve gittiğim yönü içeren email mesajları yollamaktaydım. Avuçiçi bilgisayarımda yerel saatle saat 1400 sularında son mesajımı hazırlarken, uzaktan patır patır bir helikopterin sesini duyar gibi oldum. Mümkün değildi, denizin ortasında helikopter ne gezerdi! Serap görmekteydim belki. Kıçta dalgalanan Washington eyaleti bayrağına, sonra önde vızırdayan rüzgar jeneratörüne bakıp dinledim, yok, patırtı onlardan değildi...
Derken gördüm; ufak siyah bir nokta iki denizmili kadar kuzeyimden batıya doğru uçmaktaydı, sonra kuzeye dönüp benden uzaklaşmaya başladı. Tam o sırada fırkateynden uydu telefonumu arayıp mevki bilgilerimi talep ettiler. Bu hemen sonuç verdi, helikopter geri döndü, bana yaklaştıkça büyüdü, detay renklerini seçebilmeye başladım.
Helikopter uçarak daireler çizerken yukarıdan fotoğraf çekiyorlardı. Çocuk gibi sevinmiş, durup durup kıkırdıyor, mutluluk kahkahaları atıyordum. Ortalık bir anda şenlenivermişti!
Sonra fırkateynin güverte üstü kuzeyimde ufukta puslu belirdi, yaklaştıkça netleşti. Saat 14:30 sularında fırkateynimiz yakında durmuş suya zodiak bir bot indirmekteydi.
Haki eğitim elbiselerinin üstünde kurşun geçirmez yelekleri, dizlikleri, silahları ve miğferleriyle üç deniz piyadesi tam teçhizatlı gelmişti. Turuncu tulumlarıyla diğerlerinin biri botu sürüyor, biri fotoğraf çekiyor diğeri de görüntü alıyordu. 110 gün denizde yalnız kaldıktan sonra karşılaştığım ve dokunacak kadar yaklaştığım ilk kişiler aynı dili konuşan benim kendi vatandaşlarım, benim kendi denizcilerimdi. Bir süre iki ufak tekne beraberken görsel ve görüntü derlediler, sonra benim kameralarla birlikte uzaklaşıp benim teknemle fırkareyni aynı karede yakalamaya çalıştılar...
Ardından bana üzerinde fırkateynin amblemi olan bir torba verdiler. Torbada amiralimizden bir not, yine üzerinde fırkateynin amblemi olan birer kep ve kupa, ayrıca CTF logolu bir kupa, madalyon ve tişört vardı. Benim için yine dört tarafında amblemi olan özel bir kutu paketlenmişti. Bunu alıp kabinin eşiğine koydum. Daha sonra bu kutunun içinden Türkiye'den gelmiş kraker, bisküvi, çerez, meyve suyu gibi malzemenin yanında elma ve taze ekmekle yapılmış domatesli kaşarlı sandviçler çıktı.
Ben de giyecek torbalarımda deşindim, daha önce giymiş olmama rağmen, siyah bir Around-n-Over tişörtümü amiralimize sunulmak üzere denizcilerimize verdim. Bereket versin hala temiz deterjan kokuyordu.
Deniz sakin değildi. Daha önce yazdığım bir mesajda yanyana gelir isek, benim narin kontrplak teknemle fırkateynin çeliğinin temasında benim teknenin kaybedeceğinden bahsetmiştim. O nedenle herhalde fırkateyn bana 100 metreden daha yakın geçmedi.
Saat 15:30 sularında onlar zodiak botu ve mürettebatı denizden toplarken ben tekrar kürek çekmeye başladım. Fırkateyn güneş batana kadar benimle kaldı, bir mil rüzgarüstüme gidip rüzgarla birlikte bir o kadar rüzaraltıma kaydılar. Bunu hiç yoksa on defa tekrar edip günü bitirdiler. Ortalıkta hava meydanındaymışım gibi bir egsoz kokusu oluşmuştu. Fırkateynin her geçişinde türbinlerinin vızıltısını duyuyordum.
Güneş batarken fırkateyn son bir kez daha turladı, sonra iskele tarafımdan düdüğünü öttürerek geçip veda etti. Telsizde birbirimize iyi seyirler ve Allah'tan selamet diledik. Bu coğrafyada tarihte bilinen en büyük Türk mevcudiyeti, Emir Ali Reis'in 5 Mart 1589'da Mombasa'da Portekizli amirale teslim olması ile son bulmuştu. Artık biz de açık denizlerde varlığımızı göstermekteydik. 280 mürettebatlı fırkateyn ile benim 7 metrelik ufak teknemle bu kadar güneyde buluşmam, Türk denizcilik tarihi açısından önemli ve Cumhuriyetimizin 87nci yıldönümünde anlamlı bir olay olmuştu.
Erden.
.
.
|
Beni arayan bir helikopter vardı havada.
Okyanusta 110 gün yalnız kaldıktan sonra kendi denizcilerim beni karşıladı.
Fırkateyn iki helikopter hangarı ile koca bir silah platformu, benimki onun yanında sinek gibi kalıyor.
